♠

IKEA
ABBA
Europe
ljóshært
hlutlaust
kjötbollur
fæðingarorlof
kæst Eystrasaltssíld
Stokkhólmsheilkenni
fyrirmyndarvelferðarríki
skemmtilegri en Norðmenn
og/eða Danir (á pari við Finna)
sænski kokkurinn (samt amerískur)
þægilegir og vandaðir bílar (Volvo)
vörubílar æsku minnar (Scania)
áreiðanlegar herþotur (SAAB)
Bróðir minn Ljónshjarta
„Jag ringer på fredag“
herðabreiðar konur
hávaxnir karlmenn
Pelle sigurvegari
Olof Palme
varsågod!
Stenmark
Astrid L.
Ingrid
tack

♣

Bíð spenntur eftir því að komast á kaffihús með nýju óútfylltu vasabókina mína. Nú verður skrifað! Panta kaffi, finn mér borð, eftirvæntingin fjarar út í lok þriðju línu. Þvílík leiðindi og kaffið er volgt. Mér dettur ekkert í hug. Tek ekki eftir neinu áhugaverðu. Sennilega er ég þurrausinn. Hef ekkert meira að segja. 

Tack för mig. 

Í mig vantar dómhörkuna. Er í hlutlausu skapi í Svíþjóð og hugsanirnar elta lundina.

Hvernig væri nú að slaka bara aðeins á, ha? Kíkja í bók? Spjalla við konuna sína? Lifa og njóta? Hvur veit, kannski dettur þér eitthvað snjallræði í hug?   

♥

Ég heimsæki kennslustofu og hitti sænskunemendur. Vinka þeim eins og bjáni og leik hressa Íslendinginn af talsverðri kunnáttusemi þótt ég segi sjálfur frá. 

Einn nemendanna er frá Kabúl. Hefur verið í landinu í átta mánuði með fjölskyldunni sinni og á í erfiðleikum með sænskuna. En hitt sé aftur verra, segir hann, að hann hafi gleymt þeirri litlu ensku sem hann kunni áður en hann kom. Það eru ýkjur og við spjöllum saman í tíu mínútur, eins og við séum á hraðstefnumóti. Hann var blaðamaður og kominn yfir alsæluna sem fylgdi því að sleppa lifandi frá heimalandinu. Í dag er hann atvinnulaus flóttamaður á sænskunámskeiði fyrir útlendinga. 

Ég veit ekki hvað ég á að segja. Langar hálft í hvoru til að knúsa hann en það væri óviðeigandi. Hvet hann til að skrifa dagbók, blogga, búa til hlaðvarp, bara eitthvað! Jafnóðum finnst mér ég hljóma svo sjálfumglaður og sé eftir því að hafa sagt nokkuð. Hefði átt að þegja og hlusta. Kannski spyrja hann út í börnin hans, svona eins og fullorðið fólk gerir. Og það er einmitt það sem ég geri og viti menn! Yfir hann færist bros því börnin eru glöð í Svíþjóð.      

Skrifa í vasabókina mína á leiðinni heim á hótel að líklega gleymi ég ekki þessu spjalli. Þessar tíu mínútur reyndust ansi drjúgar. 

Hvernig myndi ég pluma mig í Stokkhólmi?

Hvernig myndi ég pluma mig í Kabúl?

♦

Heilræði fyrir nærri fimmtugan mann í japanskri tískuskyrtu

Borðir þú mikið af þurrkuðum ávöxtum er óumflýjanlegt að leysa talsvert af vindi. Sértu í neyð stattu þá nálægt börnum eða gamalmennum og láttu vaða. Sökum aldurs, kyns og klæðaburðar er ólíklegt að þú liggir undir grun.

Ég veit það
ástin mín

að tíminn hefur liðið
í fullum bleium
svefnlausum nóttum
og sjónvarpsseríum
á Netflix
sem við munum aldrei
geta rifjað upp
hvernig enduðu

hann hefur liðið
í biluðum kaffivélum
úrsérgengnum
jólaseríum
og í labbitúrum
um ófrágengna vegi
sem enda
eins og upp úr þurru
og minna okkur á
hugsanir
sem drekkt er
í fæðingu
þegar ungviðið hrópar

BÚÚÚÚIIIINNNNNNN…

skýrleiksaugnablikin
eru bæði fá og stutt
og við þurfum að
fanga þau
með blekpennum
og símamyndavélum

því þrátt fyrir allt
er hún svo alltumlykjandi
þessi tilfinning
um að dag einn
munum við líta til baka
og sjá
svo ekki verður um villst
að þetta var

gullöldin

Þegar ég kem mér undan því
að skutla drukknum manni
á milli fjarða
um óttubil
er ég smeykur um
að næst muni ég frétta af honum
í hádegisfréttum RÚV

Kvíðinn minn ii

Þegar frændi minn
sem hefur sjaldan samband
hringir í mig
seint á sunnudagskvöldi
verður mér hugsað til
svörtu jakkafatanna
inni í fataherbergi

ætli þau passi enn?

Vakna við geltið frá hundi nágrannans
augun þurr
hlýt að hafa sofið með þau opin
legg hönd yfir andlitið

jú

þetta er ég
það leynir sér ekki
ég hef ekki breyst í fisk
á meðan ég svaf

örlar á létti
eða ég held
að þetta sé léttir

þreifa á nefinu
og finn til
hlýtur að vera
inngróið nefhár
eða stíflaður fitukirtill

ég held
ég hljóti
að vera vaknaður

heyri geltið aftur
og núna hefur það færst nær

dreg frá svefnherbergisglugganum
en sé engan hund
bara nágrannann að reykja
í dyraskýlinu
finn ilminn af sígarettunni hans

en þegar ég heyri geltið
í þriðja sinn
kemur það innan úr svefnherberginu
og ég fer að velta fyrir mér
hvort nágranninn
eigi ekki örugglega hund

Sumarfríið
var sem myndskreytt
af Halldóri Péturssyni

þú veist
áhyggjufrítt
heilnæmt
og ilmaði af steiktum
hamborgurum

en svo bilaði þvottavélin

Steinhaldiði kjafti
sagði ég
í huganum
við þrastaparið
um klukkan hálf fjögur
í nótt

óafvitandi 
var það
að minna mig
ónytjunginn
á allt
það sem
ég ætlaði
að gera
í sumar

Kjarnorkuvetur
hefur brostið á
og þrjátíu og fimm ára gömul
unglingamartröð
er orðin jafn raunveruleg
og frunsa
á óheppilegum stað

að morgni
okkar hinsta dags
austur á heimsenda
vaknaði ég
úfinn
staulaðist fram úr
svefndrukkinn
og passaði
að vekja ekki konuna mína
sem sefur lengur en ég
sökum aldursmunar

létti á mér
og strauk af mér
uppþornaðan sleftaum
við hægra munnvikið

var þvagið grunsamlegt á litinn?
var þetta nýr verkur
aftan við vinstra herðablaðið?

hellti upp á kaffi
og stakk upp í mig
döðlu
rétti úr mér
voðalega brakaði einkennilega
í hryggsúlunni
ætti ég kannski að fara til hnykkjara?

aldrei grunaði mig
að
á hinsta degi
með ískyggilega
ofbirtuna í augunum
yrðu áhyggjur mínar
svona ómerkilegar
lítilfjörlegar
en umfram allt

hversdagslegar

Kvíðinn minn

Að vakna upp
með andfælum
við öskur konunnar

úr barnaherberginu

Í Reykjavík get ég ornað mér við skjábirtuna tímum saman óáreittur og fylgst með öðru fólki.

Enginn fylgist með mér. Og svo virðist sem enginn fylgist með neinum í þessari borg enda fara skáldin út á land til að skrifa og blaðamenn fiska fréttirnar af Twitter.

Öll að flýta sér eitthvert. Öll nema við túristarnir sem gónum í kringum okkur á Laugarveginum. Allt vekur athygli. Á meðan horfa heimamennirnir einbeittir fram fyrir sig. Á leiðinni frá A til B. Engir útúrdúrar. Ekkert rugl.

Ég er líka á leiðinni frá A en villist svo í stafrófinu. Áður en ég enda inni í plötubúð í miðbænum, sem var svosem alltaf planið, fylgja augu mín þvældum kassa utan af Dominospítsu sem hrekst undan vindi í austurátt og hugrenningartengsl við einhvern vestra eru óumflýjanleg. Gegndrepa af poppmenningu síðustu áratuga. Get ekki að þessu gert.   

Ég sest inn á kaffihús og panta latte eins og vera ber. Þið vitið, when in Rome…

 …

Sit og horfi útum gluggann. Þýsk hjón (gætu ekki verið neitt annað) á aldri við foreldra mína reyna að lesa á kort af miðbænum. Brátt heyrir þessi hegðun sögunni til. Verður bara til í sjónvarpsþáttum sem eiga að gerast í gamla daga. Opna dagbókina og les það sem ég skrifaði í gær. Þetta er kannski ljóð. Ég bara veit það ekki.  

Að hafa ekki snert vín

og að vera hættur á að drekka

á þessu tvennu

er reginmunur

sá sem aldrei hefur drukkið áfengi

hefur orðið af þeirri reynslu

(þeirri dýrmætu reynslu!)

að missa tökin

og hefur

þar af leiðandi

frá ýmsu að segja

í svona kaffihúsaspjalli

sem gæti átt sér stað

til dæmis hér

eða í Íslandi í dag

sá sem hættir

getur sagt frá því

hvernig edrúmennskan

hafi kennt honum

að meta lífið

börnin og makann

og hundinn

og svo framvegis og framvegis

sá sem aldrei hefur drukkið

er líka með sögu í farteskinu

en hún á hins vegar

mögulega betur heima

inni í

einhvers konar „viðtalsherbergi“

…

Hún er herðabreið og hávaxin konan sem stígur inn fyrir þröskuldinn. Hún er klædd samkvæmt tískunni. Einhverri tískunni. Gæti verið frá síðasta áratug. Ég ber ekki lengur skynbragð á þessa hluti. Hún lítur út fyrir að vera á aldri við mig en hún gæti sem best verið eldri og hún gæti verið yngri. Ég er hreint ekki viss. Hún biður um aðstoð sem er nokkuð sem menn eins og ég gerum aldrei. Hún segist vera í „nostalgíukasti“ og biður um „eitthvað gamalt og gott.“

„Á vínyl þá eða…?“ spyr afgreiðslumaðurinn, mjúkmáll, en átti greinilega ekki von á þessu. Klukkan ekki orðin hádegi og það er kona í búðinni. Hann þreifar á beltissylgjunni en mig grunar að hann sé að athuga hvort hann sé með opna buxnaklauf.

„Nei, á geisladiski.“

(nú veit ég að hún er á aldri við mig)

„Ókei,“ segir hann og klórar sér í kollinum. „Hvað kallarðu gamalt og gott?“

(var einmitt að hugsa það sama)

Hún hugsar sig um og afgreiðslumaðurinn reynir að hjálpa. „Kannski eitthvað með Ellý eða…?“

„Nei…“

„Frank Sinatra eða eitthvað svoleiðis?

„Njaaa…“

„ABBA?“

„Nei,“ svarar hún ákveðið. „Hérna, ekki áttu sándtrakkið úr Dracula?“

„Já, þú meinar…“ Hann nuddar hökuna í sífellu og teygir sig í kaffibolla. Þessu átti hann ekki von á (og ég ekki heldur). Hann sýpur og spyr allt að því feimnislega:

„Þú ert þá að meina Nosferatu er það ekki?“

„Nei…ég held alveg örugglega að hún hafi heitið Dracula.“

„Með Max Schreck eða…?“

„Nei, þessi var með Keanu Reeves og einhverjum sem ég man ekki hvað heitir. Barry eða kannski Gary…“

„Jánei, þetta eigum við ekki til,“ segir hann snögglega og varpar öndinni bersýnilega léttar. Bætir við, eins og af vana: „Því miður.“