Kvíðinn minn

Að vakna upp
með andfælum
við öskur konunnar

úr barnaherberginu

Í Reykjavík get ég ornað mér við skjábirtuna tímum saman óáreittur og fylgst með öðru fólki.

Enginn fylgist með mér. Og svo virðist sem enginn fylgist með neinum í þessari borg enda fara skáldin út á land til að skrifa og blaðamenn fiska fréttirnar af Twitter.

Öll að flýta sér eitthvert. Öll nema við túristarnir sem gónum í kringum okkur á Laugarveginum. Allt vekur athygli. Á meðan horfa heimamennirnir einbeittir fram fyrir sig. Á leiðinni frá A til B. Engir útúrdúrar. Ekkert rugl.

Ég er líka á leiðinni frá A en villist svo í stafrófinu. Áður en ég enda inni í plötubúð í miðbænum, sem var svosem alltaf planið, fylgja augu mín þvældum kassa utan af Dominospítsu sem hrekst undan vindi í austurátt og hugrenningartengsl við einhvern vestra eru óumflýjanleg. Gegndrepa af poppmenningu síðustu áratuga. Get ekki að þessu gert.   

Ég sest inn á kaffihús og panta latte eins og vera ber. Þið vitið, when in Rome…

 …

Sit og horfi útum gluggann. Þýsk hjón (gætu ekki verið neitt annað) á aldri við foreldra mína reyna að lesa á kort af miðbænum. Brátt heyrir þessi hegðun sögunni til. Verður bara til í sjónvarpsþáttum sem eiga að gerast í gamla daga. Opna dagbókina og les það sem ég skrifaði í gær. Þetta er kannski ljóð. Ég bara veit það ekki.  

Að hafa ekki snert vín

og að vera hættur á að drekka

á þessu tvennu

er reginmunur

sá sem aldrei hefur drukkið áfengi

hefur orðið af þeirri reynslu

(þeirri dýrmætu reynslu!)

að missa tökin

og hefur

þar af leiðandi

frá ýmsu að segja

í svona kaffihúsaspjalli

sem gæti átt sér stað

til dæmis hér

eða í Íslandi í dag

sá sem hættir

getur sagt frá því

hvernig edrúmennskan

hafi kennt honum

að meta lífið

börnin og makann

og hundinn

og svo framvegis og framvegis

sá sem aldrei hefur drukkið

er líka með sögu í farteskinu

en hún á hins vegar

mögulega betur heima

inni í

einhvers konar „viðtalsherbergi“

…

Hún er herðabreið og hávaxin konan sem stígur inn fyrir þröskuldinn. Hún er klædd samkvæmt tískunni. Einhverri tískunni. Gæti verið frá síðasta áratug. Ég ber ekki lengur skynbragð á þessa hluti. Hún lítur út fyrir að vera á aldri við mig en hún gæti sem best verið eldri og hún gæti verið yngri. Ég er hreint ekki viss. Hún biður um aðstoð sem er nokkuð sem menn eins og ég gerum aldrei. Hún segist vera í „nostalgíukasti“ og biður um „eitthvað gamalt og gott.“

„Á vínyl þá eða…?“ spyr afgreiðslumaðurinn, mjúkmáll, en átti greinilega ekki von á þessu. Klukkan ekki orðin hádegi og það er kona í búðinni. Hann þreifar á beltissylgjunni en mig grunar að hann sé að athuga hvort hann sé með opna buxnaklauf.

„Nei, á geisladiski.“

(nú veit ég að hún er á aldri við mig)

„Ókei,“ segir hann og klórar sér í kollinum. „Hvað kallarðu gamalt og gott?“

(var einmitt að hugsa það sama)

Hún hugsar sig um og afgreiðslumaðurinn reynir að hjálpa. „Kannski eitthvað með Ellý eða…?“

„Nei…“

„Frank Sinatra eða eitthvað svoleiðis?

„Njaaa…“

„ABBA?“

„Nei,“ svarar hún ákveðið. „Hérna, ekki áttu sándtrakkið úr Dracula?“

„Já, þú meinar…“ Hann nuddar hökuna í sífellu og teygir sig í kaffibolla. Þessu átti hann ekki von á (og ég ekki heldur). Hann sýpur og spyr allt að því feimnislega:

„Þú ert þá að meina Nosferatu er það ekki?“

„Nei…ég held alveg örugglega að hún hafi heitið Dracula.“

„Með Max Schreck eða…?“

„Nei, þessi var með Keanu Reeves og einhverjum sem ég man ekki hvað heitir. Barry eða kannski Gary…“

„Jánei, þetta eigum við ekki til,“ segir hann snögglega og varpar öndinni bersýnilega léttar. Bætir við, eins og af vana: „Því miður.“

Það getur verið svo
helvíti ópraktískt
fyrir heimilið
að vera of upptekinn

af sjálfum sér

sértu ekki með fullri
meðvitund
um þarfir hinna
getur eitthvað
í líkingu við þetta
gerst:

þú ferð út í búð
og það er þrennt á listanum:

nýmjólk
uppáhalds morgunkorn barnanna
og eyrnapinnar

en þú kemur heim
með maríneraðar ólívur
sem enginn borðar
og enginn elskar

nema náttúrulega þú

Á ég að segja þér ráðgátu?

Sonur minn, fjögurra ára, spurði mig í gær. Endilega hreint, sagði ég. Segðu mér ráðgátu. Ég fékk tvær:

• Af hverju gat maðurinn ekki kveikt á jólaseríunni þegar hún var ekki í sambandi? 
• Af hverju gat maðurinn ekki opnað ólæstar dyrnar þegar einhver stóð fyrir?

Gátur af þessu tagi, sem innihalda bæði spurningu og svar, eru mitt uppáhald. Ég er nefnilega vonlaus í gátum og sjaldnast skil ég brandara. 

…

Meira af EO. 

“Hvar ertu að vinna?” spurði skólabróðir hans í leikskólanum fyrir stuttu. Snúin spurning því ég veit ekki alltaf sjálfur við hvað ég vinn. Dóttir mín hefur t.d. sagt vinum sínum að ég sé trommuleikari og ég geri engar athugasemdir við það.

En það kom sumsé á mig pínu fát og á endanum sagði ég honum að ég ynni “niðrí bæ.” Drap málinu á dreif eins og sannur upplýsingafulltrúi en þetta óljósa svar hafði engin áhrif á þennan skýrleikspilt sem dró rökrétta ályktun:

“Ertu í bæjarvinnunni?”

Næst segist ég vera skrifstofukall. Það ætti að kæla málið.

…

Fann þennan texta í gamalli minnisbók. Mögulega týnd málsgrein í skáldsögu sem ég skrifa einhvern tímann.

Yfirskriftin var Annars hugar.

Síminn skelfur. Þúsund notifications. Ég heyri börnin gráta en geri ekki neitt. Er með hugann við símann. Spyr mig í huganum: Hversu miklum skaða muntu valda?

Það dropar af grýlukertinu við austurgluggann. Klára úr bollanum og hjarnið bleika er óðum að mýkjast. Eftir smástund verð ég til í allt. Kannski ég geti fengið hugmynd. Kannski ég geti fengið hugmynd og hrint henni í framkvæmd? 

Elín segist vera svöng og biður mig um að skjótast í búð og kaupa vefju og sykurlaust appelsín. Helst með indverskri sósu. Ég fer í búðina og kaupi samloku með svona fínni spænskri skinku sem ég er viss um að hún fílar. Já, og sódavatn. Slóra á leiðinni til baka. Hlusta á nýtt lag með Big Thief. Veit ekki hvort mér finnst það gott og hætti að hlusta eftir fyrsta viðlag. Dríf mig heim og færi Elínu samlokuna með spænsku skinkunni. Sýnist vera pestó á henni líka. 

Hún tekur við henni, horfir á mig og stynur svo eins eins og langveikt gamalmenni. Ég horfi útum austurgluggann. Fyrir framan mig víðáttan. Píkubleik víðáttan. Og enn skelfur síminn.    

Týpuálag íhaldsmanns
á besta aldri
utan af landi
gæti útlagst
einhvern veginn svona:

kæri sáli
þrátt fyrir
að rófur og kartöflur
séu hrjúfar
þjóðlegar
og á vissan hátt
karlmannlegar

fer ég með tilraunir mínar
til veganisma
eins og mannsmorð

Eftir tíma í kynfræðslu
sem bóndinn innti af hendi
eins og ekkert væri sjálfsagðara
og nýtti til kennslunnar
alls kyns dæmi úr sauðfjárbúskap
sem vörpuðu beinhvítu
ljósi
á samlíf kynjanna
stukkum við á hraðferð
út í skærgult vorið

skvettum rassi
mannýgar og fölar
norðfirskar
fimmur og sexur
úr 9-B
hægferð

fyrir ofan 
og á hlið
skjöldóttur fjallahringur
og svo að segja
endalaus blámi himins

stálgrá og gluggalaus
saltfisksskemma
flatmagaði
í fjarðarbotni

Renni yfir textann
þar sem þið færið rök
fyrir höfnun umsóknarinnar

píri augun
hreyfi varirnar
en það heyrist ekki bofs

í huganum geri ég tilboð

ég gæti læknað ykkur
af þágufallssýkinni
og bent á
að maður segir „grannskoða“
en ekki „grandskoða“

fyrir ellefu þúsund og tvö hundruð krónur
á tímann

Hamingjusöm fjölskylda
er eins og vel rekið fyrirtæki
og jólakveðjan er ársrit

hún handskrifaði hvert einasta kort
vel á fjórða hundrað þegar mest lét
og sinaskeiðabólgan var
að drepa hana
er hún hrærði í sveppasósunni
síðdegis á aðfangadegi

hún hafði kryddað hana
saltað og piprað
eftir kúnstarinnar reglum
en smakkaði aldrei til
sleikti svo mörg frímerki
að allur matur
bragðaðist hvorteðer
eins og sundlaugarvatn
já og svo ekki sé minnst á kvalirnar
sem pappírsskurðirnir á tungunni
ollu henni
þeir greru ekki almennilega fyrr en
í upphafi góu

kvíðinn fyrir jólunum
gerði vart við sig
fljótlega eftir verslunarmannahelgi
skiljanlega hefði einhver sagt
og óx svo að segja stjórnlaust eftir það
í kringum fyrsta vetrardag
leysti hún út litla pakkningu af Zoloft
enda svefninn kominn í algjört rugl

þú getur rétt ímyndað þér
að hún var ein af þeim
sem fagnaði stafrænum lausnum
og í dag lætur hún Google
klippa saman nokkrar vel valdar myndir
úr ferðalögum ársins

í messunni á jóladag
verður henni stundum hugsað til
aðstæðna framlínustarfsfólks hjá Pósti og síma
hér á árum áður
og hefur þér að segja
hneigst nokkuð til vinstri í stjórnmálaskoðunum
þótt hún fari ekki hátt með það

Ég var svo undrandi þennan morgun
þennan silungsbleika febrúarmorgun
þegar barn bauð mér góðan dag og úr munni þess
kom hás rödd nærri fimmtugrar kennslukonu
að mig langaði næstum því
að ræða við það um
lánakjörin hjá lífeyrissjóðnum
afleiðingar kvótakerfisins fyrir byggðir landsins
yfirvofandi stríð á landamærum Rússlands og Úkraníu
stöðu blaðamennskunnar á Íslandi
og hvort sé skárra fyrir þarmaflóruna
Coke Zero eða kaldbruggað kaffi

en ekki endilega í þessari röð

Börnin vilja ekki vakna
og ég vil ekki vekja þau

hinn fullkomni díll